 |
| św. Elżbieta Węgierska (fot.: www.franciszkanie.pl) |
Elżbieta urodziła się na Węgrzech w 1207 roku.
Uczyniła swoim styl życia Jezusa Chrystusa, który ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi (Flp 2,7).
Wezwana, by poślubić landgrafa Turyngii, Ludwika IV, nie przestała oddawać się trosce o ubogich, w których dostrzegała podobieństwo do swego Mistrza. Umiała łączyć obowiązki przykładnej żony i matki z praktyką cnót ewangelicznych, czerpiąc przykład ze szkoły św. Franciszka z Asyżu. Dała się poznać jako prawdziwa córka Kościoła, ofiarując konkretne, widzialne i znaczące świadectwo miłosierdzia samego Chrystusa.
W 1226 roku ukazała się jej Maryja, wyjaśniając jej niektóre tajemnice związane z czasem spędzonym przez Nią w świątyni jerozolimskiej.
Po śmierci męża poświęciła się całkowicie pokucie, modlitwie i dziełom miłosierdzia. Zapisała się do Trzeciego Zakonu św. Franciszka. Ufundowała szpital w Marburgu, w którym osobiście usługiwała chorym. Całkowicie oddana Bogu, pracowała bez wytchnienia, aż do utraty sił.
Zmarła 17 listopada 1231, mając zaledwie 24 lata.
Po jej śmierci, jej spowiednik wyznał, że gdy jeszcze żył jej mąż, ona poświęcała się chorym, także tym w najbardziej odrażającym stanie: Karmiła niektórych, dla innych zdobywała łoże, innych nosiła na własnych plecach, będąc przy tym zawsze chętna i hojna, nigdy jednak nie przeciwstawiając się swemu mężowi.
Umieszczała swoje poświęcenie w ramach swej codzienności, zawierającej także drobne gesty "zewnętrzne", wynikające nie ze zwykłej dobroci, ale z prawdziwego i głębokiego szacunku dal tych "najmniejszych", czym był choćby fakt, że kazała się nazywać po imieniu służącym. Uważała również, aby nie przesadzać w osobistej pokucie, która mogłaby ją osłabić i uczynić mniej gotową do pomocy innym.
Żyła ubogo i jak uboga zachorowała, rezygnując również z powrotu na Węgry, jak tego chcieli jej rodzice oraz król i królowa tego kraju.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz