 |
| św. Dominik (www.sluzew.tercjarze.dominikanie.pl) |
Urodzony w 1170 roku w Caleruega (Hiszpania), wyróżniał się, już od samego dzieciństwa, miłością i ubóstwem.
Wraz z początkiem herezji albigensów, poświęcił się głoszeniu Ewangelii i obronie wiary na południu Francji. Był świadom konieczności dawania przykładu i życia w pokorze i ubóstwie tak, jak albigensi. W ten sposób, powoli, zrodziła się się również idea założenia nowego zgromadzenia. Rozpoczął ją, od założenia wspólnoty żeńskiej, a następnie, kiedy udało mu się zjednoczyć pewną liczbę mężczyzn, którzy podzielali jego ideały, założył w Tuluzie (1215) Zakon Braci Kaznodziejów (Dominikanie).
Posiadał głęboką znajomość tajemnicy Bożej i promował modlitwę różańcową. W ciągu dnia nie było nikogo bardziej społecznego niż on, nikogo bardziej uprzejmego dla braci i dla pozostałych: poznał dogłębnie miłosierdzie Boże oraz za jaką cenę zostaliśmy odkupieni, dlatego też świadczył miłość Bożą wobec braci z ogromną żarliwością.
Żywił ogromną pobożność wobec Maryi. Jeśli otwierał usta, to tylko po to, aby mówić z Bogiem lub o Bogu. Było to normą jego życia, którą również zalecał swoim braciom.
Zmarł 6 sierpnia 1221 roku w Bolonii, gdzie został również pochowany.
Swoim braciom zalecał: Miejcie miłość, zachowujcie pokorę, gromadźcie sobie skarby świętego ubóstwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz