7 stycznia - św. Rajmunda z Penyafort, kapłana

św. Rajmund z Penyafort
(fot. brewiarz.pl)

Syn szlacheckiej rodziny katalońskiej, studiował w Barcelonie a następnie w Bolonii, gdzie był również nauczycielem. Tutaj poznał Sinibaldo Fieschi, późniejszego papieża Innocentego IV. 

Po powrocie do Barcelony został mianowany kanonikiem katedralnym, ale gdy w mieście założono klasztor Zakonu Kaznodziejskiego, wstąpił do niego, stając się dominikaninem. 

W 1223 roku pomógł Piotrowi Nolasco w założeniu Zgromadzenia Mercedarianów (Matki Bożej Łaskawej), zajmującego się wykupem niewolników. 

Grzegorz IX w 1234 roku zaoferował mu objęcie arcybiskupstwa w Tarragonie, jednak Rajmund nie przyjął tej propozycji. 

W 1238 roku, jego współbracia wybrali go na generała zakonu. Zgadzając się na to, zgodził się jednocześnie na męczący okres podróży, zawsze pieszo, poprzez Europę, od jednego klasztoru do drugiego, od jednego problemu do drugiego. Była to aktywność, która go osłabiała do tego stopnia, że musiał zrezygnować ze swojego stanowiska. 

Powrócił, prawie siedemdziesięcioletni, do swojego prawdziwego życia: modlitwa, nauka, formacja nowych kaznodziejów w Zakonie. 

Król Jakub z Aragony, który często odwoływał się do jego posługi i jego porad, chciał by jednego razu towarzyszył mu w wyjeździe na wyspę Majorkę. Rajmund nie umiał powiedzieć "nie", jednak jak tylko się zorientował, że wyjazd ma związek z pewnym romansem króla, zgromił go serdecznie i zdecydował powrócić do Barcelony. Ponieważ jednak Jakub I zabronił wszystkim łodziom wzięcie go na pokład, rozpostarł on swój płaszcz na morzu i w ten sposób dotarł do klasztoru. 

Zmarł 6 stycznia 1275 roku.