 |
| św. Brunon (fot.: www.brewiarz.pl) |
Urodzony w Kolonii (Niemcy) w 1030 roku, swoje życie spędził pomiędzy swoim krajem, Francją i Włochami, gdzie zmarł w 1101 roku.
Po tym, jak objawił się, jako ceniony nauczyciel, Brunon odczuł wezwanie do całkowitego poświęcenia się Bogu. Znalazł sześciu towarzyszy, wraz z którymi, z pomocą biskupa Grenoble, osiedlili się w odosobnionym miejscu. Tam stworzyli miejsce na wspólną modlitwę i małe domki, w których każdy żył modląc się i pracując.
Lecz kiedy Urban II, jego były uczeń, został papieżem, wezwał go do Rzymu i mianował swoim doradcą, Brunon odłożył swój projekt, aby móc odpowiedzieć na wezwanie Papieża, ukazując w ten sposób swoje żywe odczucie Kościoła, którego głową na ziemi jest Następca Świętego Piotra.
Za namową Urbana, kanonicy Reggio Calabria wybrali go na arcybiskupa. Ten nie przyjął nominacji ze względu na miłość do swojego życia kontemplacyjnego, pragnąc jak najszybciej odnaleźć samotność i ciszę, za którymi tęskniło jego serca.
Później dostał pozwolenie na udanie się na miejsce odosobnione do tzw. Foresta della Torre w Kalabrii, gdzie założył pustelnię Santa Maria. Później, niedaleko - gdzie dziś stoi obecna kartuzja - ufundował, dla braci konwersów, klasztor San Stefano, przeznaczony do życia wspólnotowego.
U podstaw życia duchowego Brunona była żarliwa miłość do Boga samego. Poszukiwanie wyłącznie Boga stało się celem, który nieustannie realizował, dla którego porzucił wszystko, co mogłoby przeszkodzić na drodze jego osiągnięcia. Wyjaśniałoby to jego wybór samotności, którą postrzegał jako miejsce uprzywilejowane przez miłość, gdzie zdobywa się spojrzenie pełne spokoju, które porusza miłość niebieskiego Oblubieńca, i w którym żyje się w oczekiwaniu na Boga aby otworzyć Mu natychmiast, kiedy tylko zapuka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz