poniedziałek, 25 czerwca 2012

Dlaczego coraz mniej księży i jak to zmienić...

(www.kosciol.wiara.pl)
Dzisiaj w Watykanie odbyła się konferencja prasowa, podczas której został zaprezentowany dokument Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego i Papieskiego Dzieła Powołań Kapłańskich, zatytułowany: Wytyczne duszpasterskie w sprawie promowania powołań do kapłaństwa

Prezentacji dokumentu dokonał kard. Zenon Grocholewski,  prefekt Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego. Dokument podzielony jest na trzy części. Pierwsza część dokonuje analizy obecnej sytuacji, dotyczącej zarówno powołań do posługi kapłańskiej w różnych częściach świata, jak również samego duszpasterstwa powołań. W drugiej części, w sposób syntetyczny, została przedstawiona tożsamość i posługa kapłańska, wskazując niejako cel, na który powinno być ukierunkowane rozeznawanie, podtrzymywanie i wspieranie powołania. W trzeciej części znaleźć można szereg propozycji do ożywienia duszpasterstwa powołaniowego.

Kardynał zauważył, że kluczem do lektury nowego dokumentu mogą być słowa zawarte na końcu dokumentu: troska o powołania do kapłaństwa jest stałym wyzwaniem dla Kościoła. Oznacza to, że cały Kościół ma obowiązek oferować, rozpoznawać, strzec i promować powołania do kapłaństwa. Wyzwanie to jest w sposób szczególny kierowane do wspólnot kościelnych. Liczba i jakość powołań w danych wspólnotach, jako owoców Ducha Świętego, są bowiem odpowiedzią na jakość przeżywanej wiary, na jakość świadectwa Ewangelii i przeżywanych wartości przez daną wspólnotę. Jako przykład purpurat zauważył, że choćby kraje od dawna chrześcijańskie (jak w Europie), ulegające dziś mocno indyferentyzmowi religijnemu, połączonej ze słabością świadectwa chrześcijańskiego, przeżywa obecnie stale zmniejszającą się liczbę powołań.


Dokument, w swojej pierwszej części, wymienia przede wszystkim trzy podstawowe przyczyny powyższego spadku w krajach tradycji chrześcijańskiej zachodu. Są to:

- niż demograficzny oraz kryzys rodziny, które bardzo radykalnie zmniejszają liczbę młodzieży i czynią ich obecne życie, także w kategoriach wiary, trudnym i zagrożonym obawą niepewnej przyszłości;

- powszechny sekularyzm i ciągłe porzucanie życia chrześcijańskiego przez wielu wierzących; które powodują trudniejszym dokonywanie radykalnych wyborów na dłuższy czas, ze względu na panującą kulturę relatywistyczną, która wpływa negatywnie na formację powołań trwałych i mocnych;

- trudne warunki życia i posługi kapłańskiej, wystawione na głębokie zmiany kościelne i społeczne, które powodują często, z jednej strony marginalizację i pomniejszenie jej roli, a z drugiej strony ryzyko pomniejszenia i sprowadzenie posługi kapłańskiej do jednego z wielu zawodów. Także poprzez te fenomeny, szeroko obecne i wpływowe w różnych częściach świata, może dojść do poczucia dyskomfortu i niskiego profilu duchowego niektórych księży.  

Po przedstawieniu tych trudności, dokument wymienia warunki konieczne, aby łaska powołania znalazła podatny grunt w Kościele i otwarcie się młodych na powołanie kapłańskie:

- przede wszystkim należy stworzyć podatny grunt życia chrześcijańskiego we wspólnotach kościelnych. Tylko we wspólnotach, gdzie będzie obecny Duch Święty w autentycznym przeżywaniu wiary, powstanie klimat niezbędny dla nowych powołań;

- podkreślać niezastąpioną funkcję modlitwy, która prosi u Pana winnicy pracowników do winnicy;

- zauważyć wartość zintegrowanego duszpasterstwa, które tworzy zbieżność programów i pomysłów pomiędzy różnymi podmiotami, odpowiedzialnymi za wychowanie chrześcijańskie;

- wzbudzić nowy impuls ewangelizacyjny i misyjny, który pobudzi w młodych silną miłość do Ewangelii;

- przypominać o niezastąpionej i centralnej roli rodziny;

- podkreślać ogromną ważność zgodnego i radosnego świadectwa życia kapłanów;

- zauważyć wychowawczą skuteczność doświadczeń wolontariatu i życia zaangażowanego w bezinteresowną pomoc drugiemu;

- w końcu także, podkreślać wartość szkoły i uniwersytetów, w których wprowadza się możliwości spotkania i pogłębienia doświadczenia chrześcijańskiego

Te warunki zostaną potem, w trzeciej części dokumentu podjęte na nowo, gdzie zostały uzupełnione o konkretne propozycje i możliwości wprowadzenia ich w życie duszpasterskie.

Druga część dokumentu, przedstawiona przez abpa Jean-Louis Bruguos, sekretarza Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego, ukazuje pewną syntezę doktryny teologicznej i duchowej o powołaniu i tożsamości posługi kapłańskiej. Aby nie wpaść we wspomniane już wcześniej umniejszenie, czy też zmarginalizowanie posługi kapłańskiej i sprowadzenie jej jedynie do jednego z wielu zawodów, należy zwrócić uwagę na kilka punktów, które dokument przedstawia do refleksji:

- powołanie do posługi kapłańskiej dokonuje się w zakresie dialogu miłości pomiędzy Bogiem i człowiekiem; to wezwanie zmienia całkowicie duchowość wezwanego w sposób dogłębny i stały;

- powstaje pewna nowość życia: wymaga ona od powołanego pewnej szczególnej troski o żywą i stałą relację z Jezusem Chrystusem, poświęcając jej cały konieczny czas i nie przestając nigdy troszczyć się o nią i pogłębiając ją każdego dnia;

- sam Jezus ukazał swój zamysł powołania: ustanowił Dwunastu, aby mu towarzyszyli, by mógł wysyłać ich na głoszenie nauki (por. Mk 3,13-14): czasownik ustanowił podkreśla mocno, że nie chodzi tutaj o wypełnienie jedynie jakiegoś normalnego obowiązku, zadania do wypełnienia; misja ewangelizowania jest poprzedzona powołaniem Jezusa, aby Mu towarzyszyli, aby byli stale przy Nim, tak, aby mogli być rozpoznawani zawsze przez wszystkich, jako "Jego szczególni uczniowie";

-  ta nowa relacja wprowadza powołanego również w nową i specyficzną relację ze wspólnotą chrześcijańską; powołany w niej pozostaje, ale przyjmując tożsamość i rolę Chrystusa-Głowy, znajduje się także przed nią, nie aby nią rządzić, ale aby jej służyć, uczestnicząc w pracy duszpasterskiej samego Chrystusa i świadcząc, tak jak on swoją gotowość do złożenia daru z samego siebie;

- w numerze 7. dokumentu szczególny nacisk położono na trynitarny wymiar posługi kapłańskiej: każde życie chrześcijanina, a w szczególności kapłana, poprzez nowy i szczególny dar Ducha Świętego, wpisuje się w komunię, która jednoczy Ojca i Syna i w tym Duchu staje się niewyczerpanym źródłem miłości, którą pasie, z miłości do Jezusa, swoją owczarnię. Communio Kościoła, od którego kapłan otrzymuje posługę i troskę, wzywa przede wszystkim prezbiterium do konieczności doświadczenia braterstwa apostolskiego. W nim wyraża się i ukazuje się Kościołowi dar komunii dzieci Bożych z Ojcem i jedność miłości braterskiej pomiędzy nimi. Dlatego też powołanie do kapłaństwa wymaga od kapłana szczególnej zdolności do tworzenia, podtrzymywania i pogłębiania relacji międzyludzkich zgodnie z Ewangelią. Tutaj przechodzi się od relacji z Chrystusem do eklezjalnego wymiaru posługi kapłańskiej;

Na podstawie tych refleksji o znaczeniu i tożsamości posługi kapłańskiej, dokument w punktach 8,9 i 10 wyciąga w konsekwencji podstawowe cechy, które winny służyć drodze formacji w odkrywaniu, pogłębianiu i dbaniu o powołania kapłańskie. Na przykład, należy zwracać szczególną uwagę w formacji do posługi kapłańskiej na potrzebę:

- głębokiego doświadczenia życia wspólnotowego, aby uniknąć nowych form klerykalizmu, centralizacji duszpasterskiej, posługi duszpasterskiej part-time (na pół gwizdka) lub jedynie według ewentualnych potrzeb;

- świadomego wejścia w intymną relację miłości z Ojcem, który go powołuje, z Synem, który to potwierdza, z Duchem, który go kształtuje poprzez wychowanie do modlitwy, słuchania Słowa Bożego, do Eucharystii i do ciszy modlitewnej;

- wymaga się również pełnej integracji i dojrzałości uczuciowej. Powinno się unikać rzekomych powołań osób naznaczonych bardzo głębokimi ułomnościami ludzkimi;

- wymaga się również znacznego i posłusznego zaangażowania w kontekście eklezjalnym, z dojrzałością do wyrazu konkretnej miłości wobec własnego Kościoła partykularnego, jak również otwartości na obszar misyjny Kościoła;

W towarzyszeniu na drodze powołania, bardzo ogromną rolę odgrywają często kapłani, którzy promowali i wspierali początki powołania. Od nich również konieczne jest dobre przygotowanie i umiejętność stworzenia autentycznych relacji z powołanymi i umiejętność wzbudzenia pomiędzy nimi ducha braterstwa. Są to warunki konieczne do osiągnięcia autentycznego rozeznania powołania.

Druga część dokumentu kończy się przypomnieniem, że w całej formacji powołanych nie wolno przeoczyć ukazania wzorowych postaci kapłańskich, godnych naśladowania, jak na przykład św. Jan Maria Vianney.

Najdłuższą częścią dokumentu jest ta ostatnia, przedstawiająca Propozycje dla duszpasterstwa powołań kapłańskich. Są tu zebrane wszelkie propozycje, dostarczone do Watykanu ze wszystkich Konferencji Episkopatów z całego świata. Tę część przedstawił ks. Angelo Vincenzo Zani, podsekretarz Kongregacji ds. Wychowania Katolickiego. 

Dokument podkreśla mocno, że odpowiedzialnymi za troskę o powołania jest cały Kościół, wszystkie Jego członki. Instytucje diecezjalne, krajowe, jak również te Kościoła powszechne mają za zadanie promowanie i rozbudzanie impulsu troski o nowe powołania. Nie mają one jednak zastąpić troski modlitewnej wspólnot kościelnych w każdej diecezji. Zwraca szczególną uwagę na rolę rodziny oraz wspólnoty parafialnej, jako pierwszej i najbliższej komórki służącej nowym powołaniom

Wśród wielu konkretnych wskazań dla duszpasterstwa powołaniowego, autorzy dokumentu podkreślają również odpowiedzialność samych seminarzystów. W czasie swojej formacji do kapłaństwa powinni być również uczeni umiejętności świadczenia i oferowania innym doświadczenia własnych początków odpowiedzi na powołanie

Bardzo mocny nacisk dokument kładzie również na kierownictwo duchowe, jako na doświadczenie, które w bardzo wielu przypadkach jest decydującym dla rozwoju i dojrzałości powołania

Na końcu w sposób szczególny podkreśla się bardzo ważne pole do pracy z powołaniami do kapłaństwa, jakim są ministranci i ich służba liturgiczna, jako szkoła modlitwy i służby kościelnej, powołaniowych dni skupienia. W podobnym sensie dokument wypowiada się o niższych seminariach duchownych. 

Na zakończenie, dokument po raz kolejny podkreśla, że podatnym gruntem dla wzrostu nowych powołań kapłańskich jest wspólnota chrześcijańska, która słucha Słowa Bożego, modli się i praktykuje czyny miłości. Wszak kapłani z ludu właśnie są brani. 




  

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz