 |
| św. Norbert (fot.: 4.bp.blogspot.com) |
Urodził się pomiędzy 1080 a 1085 rokiem w Niemczech, w szlacheckiej rodzinie.
Wykorzystując przywileje, jakimi obdarzał go cesarz Henryk V, podjął karierę kościelną, uczestnicząc jednak bardziej w wielu świeckich uroczystościach niż w modlitwach, w licznych bankietach bardziej niż w postach. Bóg jednak miał inne plany, co do jego osoby.
W 1115 roku, podczas jednej z jego podróży, uderzył go piorun, pozbawiając go prawie życia: wydarzenie to stało się początkiem jego nawrócenia. Zrzekł się swoich szlachetnych stanowisk i wycofał się samotnie, aby móc rozważyć, jakie decyzje podjąć w swym życiu. Wstąpił do szkoły pewnego opata benedyktyńskiego, a w grudniu tego samego roku został wyświęcony na kapłana: rozdał wszystkie swoje dobra ubogim i rozpoczął swoją wędrowną ewangelizację, podążając wszędzie boso.
Przemawiał przede wszystkim do kapłanów, ponieważ przed owczarnią należy najpierw naprostować pasterzy.
Biskup z Laon zaproponował mu przewodzenie Kanonikom Regularnym klasztoru w Premontre. W ten sposób narodziło się Zgromadzenie Premonstratensów (zakon Kanoników Regularnych Ścisłej Obserwy o popularnej nazwie norbertanów, oficjalnie zaś - premonstratensów, OPraem).
Gdy uczestniczył w pogrzebie biskupa w Magdeburgu, niespodziewanie, głosem ludu, został wybrany następcą zmarłego tam biskupa.
Piastując wysokie urzędy, nie zapomniał jednak nigdy o regule monastycznej ubóstwa i apostolstwa pomiędzy ubogim ludem wiejskim: żył, doskonale łącząc ze sobą, życie czynne i kontemplacyjne premonstratensów.
Zmarł w Magdeburgu, po powrocie z jednej z misji pokojowych we Włoszech, 6 czerwca 1134 roku.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz