31 lipca - św. Ignacego z Loyoli, kapłana

św. Ignacy z Loyoli
(fot. www.parafiacisowa-kedzierzyn.pl)

Ignacy urodził się w Loyoli, w Kraju Basków (Hiszpania), w 1491 roku, w średnio zamożnej rodzinie. Był członkiem dworu królewskiego i uczestniczył w licznych kampaniach wojskowych. 

W 1521 roku, zmuszony do pozostania w łóżku, ze względu na ranę odniesioną w obronie Pampeluny, spędza czas, czytając żywot Chrystusa i życiorysy świętych. Lektury te wzbudziły pragnienie naśladowania Jezusa. 

Rozpoczyna długi okres pielgrzymki zewnętrznej i wewnętrznej. Droga pielgrzyma - tak określa się sam Ignacy, opowiadając swoje życie - jako pierwszy punkt ma Manrezę, niedaleko Barcelony. Tutaj przeżył bardzo intensywne doświadczenia duchowe, które wpłynęły mocno na całe jego życie. Księga Ćwiczeń Duchowych jest pisemnym zbiorem tego właśnie doświadczenia. 

Następnie udał się do Jerozolimy, a potem do Barcelony, gdzie poświęcił się studiom, aby móc lepiej pomagać innym. W Paryżu, gdzie udał się, aby pogłębić i zakończyć formację filozoficzno-teologiczną, zgromadziła się wokół niego grupka studentów, których sam Ignacy nazwał przyjaciółmi Pana. Ci przyjaciele (wśród których był Franciszek Ksawery, przyszły święty i patron misji), pomimo różnych narodowości, byli inspirowani tym samym ideałem pomocy innym. 

Ignacy został wyświęcony na kapłana w Wenecji, w 1537 roku i w tym samym roku udał się do Rzymu, gdzie doznał nowego, mocnego spotkania z Panem w La Storta. 

Właśnie w Rzymie, wraz ze swymi przyjaciółmi, oddał się w dyspozycję papieża, aby być wysłanym na misje. W ten sposób zrodziło się Towarzystwo Jezusowe. Zostało ono zatwierdzone przez papieża Pawła III w 1540 roku. 

Aż do 1556 roku, roku swojej śmierci, był on przełożonym Jezuitów.

30 lipca - św. Piotra Chryzologa, biskupa i doktora Kościoła

św. Piotr Chryzolog
(fot. www.wiara.pl)

Piotr (ur. ok. 380 r. w Imola, Włochy - zm. w Rawennie ok. 450 r.) został konsekrowany na biskupa Rawenny przez papieża Sykstusa III w 433 roku. 

Był, podobnie jak Ambroży i Augustyn, nauczycielem i przewodnikiem wiernych w inicjacji chrześcijańskiej. 

Dzięki swej elokwencji i mądrości doktryny, zasłużył na przydomek Chryzolog, co z języka greckiego oznacza złotousty. Pozostawił 180 mów, zazwyczaj bardzo krótkich, bardzo wyrazistych, w których wyjaśnia Ewangelię, wyznanie wiary i Ojcze nasz; przedstawiał w swych mowach przykłady świętych do naśladowania i wychwalał cnoty prawdziwego chrześcijanina. Ułożone są one przeważnie według podejmowanych argumentów i wyjaśniają fragmenty Pisma Świętego, czytane w Liturgii Godzin. 

Od niego również otrzymujemy cenne informacje dotyczące życia chrześcijańskiego w Rawennie połowy V wieku, a zwłaszcza dotyczące roku liturgicznego, porządku, w jakim czytane były fragmenty Ewangelii, przygotowania chrzcielnego katechumenów, ogólnego przebiegu spotkań liturgicznych. 

Jego mowami są inspirowane niektóre modlitwy z okresu Bożego Narodzenia, które weszły do Mszału Rzymskiego, oraz starożytna formuła błogosławieństwa wody chrzcielnej. 

Święty Piotr żył według ideału biskupa, który został zawarty w jednej z mów: Być w Chrystusie wolnym sługą wszystkich.   

Jego relikwie czczone są w rawennie, w Bazylice Ursiana. Papież Benedykt XIII ogłosił go doktorem Kościoła. 

11 lipca - św. Benedykta, opata, patrona Europy

św. Benedykt z Nursji
(www.lso.kuria.elk.pl)

Benedykt urodził się w Nursji, w sercu Umbrii we Włoszech, około 480 roku, w dość szlachetnej rodzinie.

Po pozostawieniu wszystkiego, aby pójść za Chrystusem, wiódł przez trzy lata życie pustelnicze w jednej z grot, niedaleko Subiaco. Miejsce to stało się centrum, które przyciągało nowych uczniów. Benedykt zdecydował się ich prowadzić ku świętości, ucząc ich przeżywania życia wspólnotowego. 

Około 529 roku, przeniósł się z niektórymi bracmi do Monte Cassino. Tutaj zbudował klasztor, który stał się najbardziej znanym spośród wszystkich klasztorów zakonu benedyktyńskiego. 

Święty wyróżniał się intensywnym życiem modlitwą i całkowitym poświęceniem się swoim mnichom.

Zredagował Regułę, która podsumowuje monastyczną tradycję wschodu, dostosowując ją z mądrością i wrażliwością do świata łacińskiego. Jest ona oparta na trzech punktach: stabilność, przez którą do klasztoru się wstępuje po to, by tam pozostać; przestrzeganie programu dnia (godzin modlitwy, pracy, odpoczynku), przez który Benedykt nadaje wartość czasowi, jako dobru, którego nie można zmarnować; i w końcu: duch braterstwa, który wzmacnia i zachęca do posłuszeństwa. 

Benedykt mówi o autorytecie opata, ale posiadając głęboką znajomość człowieka, uczy wypełniać go głosem potężnym, a zarazem słodkim. 

Zmarł w Monte Cassino, 21 marca 547 roku. 

Aby we wszystkim był Bóg uwielbiony stało się mottem świętego Benedykta w czasie całego jego życia. Umiał wzbudzić w sercach swoich duchowych synów chęć poświęcenia się bez reszty Chrystusowi: Niczego nie przedkładać nad miłość Chrystusa. Nie ma nic droższego od Chrystusa (Reguła 4,21; 5,2).

4 lipca - św. Elżbiety Portugalskiej

św. Elżbieta Portugalska
(www.parafiapolska.nl)

Elżbieta urodziła się w Hiszpanii w 1271 roku. Jej ojciec, Piotr III, król Aragonii, pozostawił edukację i wychowanie swej córki jej dziadkowi, Jakubowi I. 

Mając zaledwie dwanaście lat, Elżbieta została poproszona o rękę przez trzech książąt. Rodzice wybrali jej Dionizego, następcę tronu portugalskiego. Elżbieta dała mu dwójkę dzieci: Konstancję, przyszłą królową Kastylii, oraz Alfonsa, następcę tronu Portugalii. Liczne pozamałżeńskie przygody jej męża bardzo mocno ją upokarzały, mimo to jednak Elżbieta okazywała się wielkoduszną w przebaczeniu, wychowując, oprócz własnych, nieślubne dzieci Dionizego, którym okazywała równie wielką miłość. 

Pośród członków swojej rodziny, pozostających w wiecznej walce między sobą, uchodziła za tą, wprowadzająca zawsze pokój, zdobywając sobie tym samym przydomek anioła pokoju. 

Po śmierci męża, nie mogąc przyjąć habitu klarysek i złożyć ślubów w klasztorze przez nią założonym, wstąpiła do tercjarek franciszkańskich, po uprzednim złożeniu korony królewskiej w sanktuarium św. Jakuba w Compostelli i ofiarowaniu swoich dóbr potrzebującym. 

Resztę swojego życia przeżyła w wybranym przez siebie ubóstwie, całkowicie oddana ćwiczeniu się w dziełach miłości. Każdemu, kto zalecał jej trochę ograniczenia w codziennych umartwieniach, które praktykowała, odpowiadała: Gdzie, jeśli nie na dworze, są bardziej potrzebne umartwienia? Tutaj zagrożenia są większe. 

3 lipca - św. Tomasza, apostoła

św. Tomasz, apostoł (J 20,27-29)
(www.brewiarz.pl)

Święty Tomasz jest jednym z dwunastu apostołów, wybranym przez Jezusa na początku Jego życia publicznego. 

Ewangelia wg św. Jana, który najczęściej wymienia go z przydomkiem Didymos (J 11,16; 20,24; 21,2) - co w języku greckim oznacza bliźniak -, daje nam parę informacji, które kreślą pewne ważne cechy jego osobowości. 

Pierwsza dotyczy napomnienia, które skierował do apostołów, kiedy Jezus zdecydował się udać do Betanii, aby wskrzesić Łazarza: Chodźmy także i my, aby razem z Nim umrzeć (J 11,16). Ta determinacja w naśladowaniu Mistrza ujawnia jego całkowitą dyspozycyjność w przyłączeniu się do Jezusa. 

Drugie wystąpienie Tomasza zostało zapisane podczas Ostatniej Wieczerzy. Wtedy to, Jezus ogłasza, że idzie, aby przygotować miejsce dla swoich uczniów a Tomasz przerywa, mówiąc: Panie, nie wiemy dokąd idziesz. Jak więc możemy znać drogę? (J 14,5). Te jego słowa dają Jezusowi okazję do wygłoszenia słynnej definicji: Ja jestem drogą i prawdą, i życiem (J 14,6). 

Znacząca jest następnie scena, w której, w pierwszym momencie, nie wierzy w Jezusa, objawiającego apostołom w czasie jego nieobecności. Osiem dni później, pojawia się znów wśród swoich uczniów, tym razem Tomasz jest obecny i odpowiada najwspanialszym wyznaniem wiary w całym Nowym Testamencie: Pan mój i Bóg mój! (J 20,28). 

W końcu wreszcie, odnajdujemy Tomasza, jako świadka Zmartwychwstałego w czasie cudownego połowu nad Jeziorem Tyberiadzkim (J 21,2). 

Przykład Tomasza potwierdza zawsze, za każdym razem coraz mocniej, naszą wiarę w Jezusa Chrystusa, naszego Pana i naszego Boga.